Marcin Adamiec jest zwykłym księdzem z żarliwym powołaniem。

Wytrzyma sześć lat。 Po pełnym nadziei i ekscytacji okresie seminarium szybko nadchodzi rozczarowanie rzeczywistością plebanii， nałogi， obezwładniająca samotność， choroba， poważny wypadek， a w końcu najgorsze dla młodego księdza – utrata wiary。 Wali mu się świat， ale też pojawia się światełko w tunelu – ona。 Dziś były już ksiądz mówi， że uciekł od śmierci w życie。

Oprócz swojej historii Adamiec opowiada historie innych mężczyzn， którzy wybrali drogę kapłaństwa。 Zapijających kryzysy。 Zepsutych łatwymi pieniędzmi。 Żyjących z kobietami。 Odkrywających swój homoseksualizm。 Porzucających sutannę dla miłości oraz tych zamkniętych w domach dla emerytów i zapomnianych。 Takich księży kościelni hierarchowie „znikają”。

Mimo goryczy Marcin mówi o ciemnych stronach Kościoła bez zacietrzewienia， raczej ze smutkiem， czasem z humorem， ale zawsze ze zrozumieniem dla ludzkich słabości。 Kończy swą opowieść z nadzieją: „Przestałem wierzyć w Boga jako duchowny。 A odzyskałem poczucie， że jestem Dzieckiem Bożym， kiedy biskup zabronił mi przystępować do sakramentów”。